Subject: Archined: Koolhaas blijft voor ingewijden
To: lihlii@googlegroups.com
Compare: http://www.archined.nl/archined/3743.html
To: lihlii@googlegroups.com
Translation exercise. :)
China
Tot slot auteur Ian Buruma. 'What is OMA' biedt een herdruk van diens recensie uit 1996 over S,M,L,XL. Niet erg, zo'n herdruk, want dit is nu wél een goed stuk. Maar dan: in een voetnoot legt Buruma uit dat hij Koolhaas ook in politieke zin waardeert, vanwege zijn weigering in China te werken (El Croquis 79 / 1996). Ineens werd ik wakker. Schreef Buruma daar niet een tijdje terug totaal iets anders over? En is Koolhaas nu niet gewoon aan de slag in Beijing? Allebei waar. Buruma weerlegt in The Guardian van 30 juli 2002 alle argumenten die Koolhaas aanvoert om er nu juist wel te werken, inclusief het argument dat alles wat we er tegen hebben een restant zou zijn van misplaatste imperialistische arrogantie. Koolhaas ontwerpt in Beijing het hoofdkantoor voor de propagandamachine aldaar, de Chinese staats-tv. En propaganda is echt iets anders dan vrijheid van meningsuiting en democratie. Het was aardig geweest als de samenstellers van het boek op dit punt een beetje actueler waren geweest. Ook het keer op keer aanhalen van het 25 jaar oude boek 'Delirious New York' gaat na een tijdje vervelen. Een recent artikel van Koolhaas heet namelijk 'Delirious no more', en daarover, of over de ontwikkeling van het één naar het ander, lees ik niks. Dat is vreemd, en jammer bovendien. Na het lezen van 180 pagina's weten we nauwelijks meer dan voordien. En de leek? Die is beter af met de aanschaf van de Delirious NY of de autobiografische roman S,M,L,XL. Of beter nog: wie erbij wil horen koopt natuurlijk een T-shirt bij de tentoonstelling, da's tenminste mooi én bruikbaar.
Tot slot auteur Ian Buruma. 'What is OMA' biedt een herdruk van diens recensie uit 1996 over S,M,L,XL. Niet erg, zo'n herdruk, want dit is nu wél een goed stuk. Maar dan: in een voetnoot legt Buruma uit dat hij Koolhaas ook in politieke zin waardeert, vanwege zijn weigering in China te werken (El Croquis 79 / 1996). Ineens werd ik wakker. Schreef Buruma daar niet een tijdje terug totaal iets anders over? En is Koolhaas nu niet gewoon aan de slag in Beijing? Allebei waar. Buruma weerlegt in The Guardian van 30 juli 2002 alle argumenten die Koolhaas aanvoert om er nu juist wel te werken, inclusief het argument dat alles wat we er tegen hebben een restant zou zijn van misplaatste imperialistische arrogantie. Koolhaas ontwerpt in Beijing het hoofdkantoor voor de propagandamachine aldaar, de Chinese staats-tv. En propaganda is echt iets anders dan vrijheid van meningsuiting en democratie. Het was aardig geweest als de samenstellers van het boek op dit punt een beetje actueler waren geweest. Ook het keer op keer aanhalen van het 25 jaar oude boek 'Delirious New York' gaat na een tijdje vervelen. Een recent artikel van Koolhaas heet namelijk 'Delirious no more', en daarover, of over de ontwikkeling van het één naar het ander, lees ik niks. Dat is vreemd, en jammer bovendien. Na het lezen van 180 pagina's weten we nauwelijks meer dan voordien. En de leek? Die is beter af met de aanschaf van de Delirious NY of de autobiografische roman S,M,L,XL. Of beter nog: wie erbij wil horen koopt natuurlijk een T-shirt bij de tentoonstelling, da's tenminste mooi én bruikbaar.
Finally the author Ian Buruma. 'What is OMA' includes a reprint of his criticism in 1996 concerning S, M, L, XL. Such a reprint is not bad because anyway it's a very good one. But then, in a foot note Buruma explained that he also appreciates Koolhaas in political sense because of his refusal to work in China (El Croquis 79 / 1996). All of a sudden I realized. Did Buruma write there not long ago something totally different? And is Koolhaas now not in the engagement with Beijing? Both are true. Buruma refuted in The Guardian on June 30th, 2002 all the arguments that Koolhaas claimed, about that it's now just good to work there, including the argument that all that we were against would be a remaining of inappropriate imperialist arrogance. Koolhaas designed in Beijing the head office for the propaganda machine there, the Chinese State TV. And Propaganda is really something different from freedom of speech and democracy. It would be nice if the editor of the book had been a little bit more updated on this point.
Also after a little while, the quoting of the 25 year old book "Delirious New York" again and again becomes boring. An recent article of Koolhaas named 'Delirious no more', and about that, or about the development of it one after another, I didn't read at all [in this book]. What's more, that is strange and disappointing. After reading of the 180 pages we hardly know more than before. And the laymen? They are better off with the purchase of the "Delirious NY" or the autobiographical novel "S, M, L, XL". Or still better: who wants to go with it should buy a T-shirt at the exhibition, which at least pretty and useful.
--
喜欢这篇文章吗？欢迎发空信给 lihlii+subscribe@googlegroups.com 订阅《童言无忌》邮件组，欢迎发空信给 jrzl+subscribe@googlegroups.com 订阅《今日知录》邮件组。
没有评论:
发表评论